Raghshur 6089m

Η παρούσα ανάρτηση είναι υπό κατασκευή-This post is under construction.
Ζητάμε συγνώμη για την καθυστερημένη ενημέρωση του blog!

Μπήκαν οι φωτογραφίες (όχι όλες ακόμα), ακολουθούν σταδιακά τα κείμενα και μερικά βιντεάκια.

Κείμενο: Θ.Χ. Φωτογραφίες: Θ.Χ. (κυρίως), Γ.Κ., Ν.Κ.

Μέρα 1η: Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009-Day 1: Wednesday 29 July 2009

Το ραντεβού είναι στο αεροδρόμιο της Αθήνας στις 11:00, αν και οι 3 είμαστε πολύ πιο πριν, ώστε να οργανώσουμε τα πράγματα και να αποφύγουμε προβλήματα με υπέρβαρο κτλ. Βγάζουμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες με τις αποσκευές και προσπαθούμε να οργανωθούμε.

Τελικά οι 2 απ' τους 3 φορέσαμε τις μπότες μας ώστε να γλυτώσουμε όσο γίνεται περισσότερα κιλά από τις αποσκευές. Επίσης κάναμε και όλα τα γνωστά "κόλπα", δηλαδή βάλαμε από 1 σχοινί (3 kg) στην χειραποσκευή μαζί με άλλα υλικά με μεγάλη αναλογία βάρους/όγκου.

Περιμένοντας στην ουρά για το check-in, ζυγίζουμε τις αποσκευές σε μια ζυγαριά που ήταν για τον έλεγχο των 32 kg/αποσκευή, κάνουμε το άθροισμα και είμαστε στα +8 ή +9 kg από τα 120 kg (3x40), που δικαιούμαστε. Προβάρουμε τις δικαιολογίες στο μυαλό μας ("είμαστε τακτικοί πελάτες", "έχουμε κάρτα frequent flyer στην εταιρία σας", "είμαστε ορειβατική αποστολή και έχουμε συνεννοηθεί με την εταιρεία" κι άλλα τέτοια), αλλά μας κόβονται για λίγο τα πόδια όταν ένας Πακιστανός ακούει την ελαφρώς φρικαρισμένη υπάλληλο πίσω από τον γκισέ να του λέει ξεκάθαρα:"Δεν καταλαβαίνετε κύριέ μου τι σας λέω, είστε 5 κιλά υπέρβαρος, πρέπει να πληρώσετε 196 € και κάτι λεπτά". Ξεροκαταπίνουμε και πάμε στον διπλανό υπάλληλο. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά πριν προσπεράσει την διαδικασία και βάλει όλα τα πράγματα στην ταινία μεταφοράς.

Φεύγουμε με μια μικρή καθυστέρηση... Η πτήση ήταν με ενδιάμεσο σταθμό το Μπαχρέιν, όπου αρχίσαμε να μπαίνουμε σιγά-σιγά στην ισλαμική νοοτροπία...

Μέρα 2η: Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009-Day 2: Thursday 30 July 2009

Φτάνουμε στο Ισλαμαμπάντ 06:00 τοπική ώρα και περνάμε τις διαδικασίες ελέγχου αρκετά γρήγορα. Στην έξοδο μας περιμένει ο Razaq (της Terichmir Travel), γνωστός του Νίκου από παλαιότερα ταξίδια του στο Πακιστάν. Βγαίνουμε από το αεροδρόμιο και μέσα σε ένα χαμό από ανθρώπους και αυτοκίνητα φορτωνόμαστε σε 2 Suzuki Alto. Για την ακρίβεια στο ένα φορτώνονται τα πράγματα και στο άλλο εμείς. Φτάνουμε γύρω στις 08:00 στο ξενοδοχείο, τρώμε πρωινό και πέφτουμε για ύπνο για κανένα 3ωρο. Σηκωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε να πάμε για κανένα φαγητό. Ο Razaq στο μεταξύ πήγε στη PIA για να πάρει τα εισιτήρια για την αυριανή εσωτερική πτήση για το Chitral. Ελαφρώς ζαλισμένοι από την ταλαιπωρία των πτήσεων, την αλλαγή της ώρας (+3) και τις εναλλαγές του καυτού υγρού αέρα του περιβάλλοντος και του κρύου ξηρού αέρα των κλιματιζόμενων χώρων, βολτάρουμε στο κομμάτι G-9 του Islamabad προς ανεύρεση του μεσημεριανού μας. Τελικά καταλήξαμε εδώ:

Παραγγείλαμε chicken-rice, ζητήσαμε να μην είναι spicy (όσο γίνεται βέβαια!), πήραμε τα τσαπάτι και τις Pepsi μας, τα φάγαμε και περιμέναμε το μοιραίο. Να τρέξουμε στη τουαλέτα. Όλα πήγαν καλά, η θεωρία του να τρως και να πίνεις ό,τι και οι ντόπιοι, με τη λογική να συνηθίσεις και να πάθεις ό,τι είναι να πάθεις στο ξεκίνημα, ώστε αργότερα να είσαι εξοικειωμένος, δούλεψε αρκετά καλά. Στην τελική δεν πάθαμε και τίποτα σπουδαίο... Σίγουρα πάντως η συμβουλές του στυλ: "μόνο εμφιαλωμένο νερό", "φαγητό σε καλά ξενοδοχεία μόνο", κτλ με βρίσκουν αντίθετο, άσε που εγώ την πάτησα την τελευταία μέρα με το φαγητό του ξενοδοχείου...
Παρόλα τα παραπάνω ο προβληματισμός μας ήταν έντονος σε ό,τι αφορούσε τις συνθήκες υγιεινής στα κρεοπωλεία. Οι φωτογραφίες παρακάτω δίνουν μια εικόνα, υπόψιν ότι η θερμοκρασία είναι τη μέρα πάνω από 30 βαθμούς Κελσίου. (Ευτυχώς που οι μηχανές δεν καταγράφουν μυρωδιά...)

Το μεσημέρι περιελάμβανε μια απ' τα ίδια (ύπνο στο ξενοδοχείο...) και μετά είχε βραδινή έξοδο για φαγητό σε κάτι εξίσου hardcore, αλλά στο πιο spicy... Δακρύσαμε, αλλά ήταν νόστιμο τελικά: αρνίσιο σουβλάκι με κιμά που, μετά το ψήσιμο, έμπαινε σε ένα μεγάλο τηγάνι με μυρωδικά και καυτερά, για να γίνει ένα πράμα όπου έκανες "βούτες" με τσαμπάτι...

Μέρα 3η: Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009-Day 3: Friday 31 July 2009

Πρωινό ξύπνημα για να ξαναπάμε στο αεροδρόμιο για την τοπική πτήση Islamabad-Chitral. Η παρακάτω φωτογραφία είναι κάτω από το ξενοδοχείο με όλα τα πράγματά μας και το Νίκο να παίρνει πλάνα με τη κάμερα.

Ξαναφορτωνόμαστε σε 2 ταξί και βούρ για το αεροδρόμιο. Στο Πακιστάν οδηγάνε ¨ανάποδα¨, αλλά αυτό είναι μικρό πρόβλημα σε σχέση με το ΠΩΣ οδηγάνε. Σίγουρα ένας "δυτικός" οδηγός θα τρελαινόταν με τις κόρνες, τις σφήνες και τα παρολίγο-τρακαρίσματα, αλλά παρόλα αυτά όλα φαίνεται ότι είναι υπό έλεγχο...

Στο αεροδρόμιο η τοπική πτήση με το ATR της PIA φαινόταν ότι ήταν κάτι σαν ταξίδι με λεωφορείο, με τους υπαλλήλους να φορτώνουν τα πράγματα την τελευταία στιγμή, το αεροπλάνο μισοάδειο και την ώρα αναχώρησης όχι και πολύ αυστηρά καθορισμένη.

Η πτήση, όσο πλησιάζαμε στον προορισμό μας, γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Το αεροπλάνο πετούσε πολύ χαμηλά πάνω από χαμηλά βουνά (δηλαδή μέχρι 4.000m) και κοιλάδες, ενώ κάποια στιγμή αντικρίσαμε τον εντυπωσιακό όγκο του Tirich Mir. Τελικά αρχίσαμε να κάνουμε προσέγγιση στον αεροδιάδρομο, πετώντας πάνω από τις στέγες του Chitral και πολύ κοντά στις πλαγιές της κοιλάδας. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Chitral, τα πράγματα είναι ακόμα πιο πρωτόγονα. Το καρότσι τραβιέται/σπρώχνεται από 2-3 υπάλληλους και οι εγκαταστάσεις είναι πολύ υποτυπώδεις.

Η μέρα στη συνέχεια περιελάμβανε μεταφορά στο ξενοδοχείο, δήλωση στην αστυνομία και τα τελευταία ψώνια. Δεν παραλείψαμε να βγάλουμε και τη κλασσική φωτογραφία του Tirich Mir με το τζαμί του Chitral...

...αλλά και τη θέα από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου με το σούρουπο... με τα 4 Tirich Mir West και τη κύρια κορυφή του Tirich Mir να δέχονται το τελευταίο φως της μέρας.

Μέρα 4η: Σάββατο 1 Αυγούστου 2009-Day 4: Saturday 1 August 2009

Ξυπνήσαμε νωρίς και περιμέναμε τον Razaq και τον Abdul (τον μάγειρα/sirdar μας) να έρθουν με το τζιπ, ώστε να ξεκινήσει το ταξίδι για το Shagrom. To τζιπ ήταν ένα παλιό Land Cruiser με μπόλικη ηλεκτροκόλληση πάνω του (πήρε λίγο ακόμα αργότερα). Αφού φορτώθηκαν όλα πάνω στη σχάρα και πίσω, ανεβήκαμε και εμείς οι 3, ο ιδιοκτήτης του τζιπ, ο Abdul με την 2 ετών κόρη του την Fatima και ο οδηγός. Το συνολικό ταξίδι ήταν γύρω στα 160 χλμ και προβλεπόταν να κρατήσει 5-6 ώρες. Τα 70 χλμ περίπου ήταν χωματόδρομος.

Η οδήγηση στο Πακιστάν είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία από μόνη της. Ο "κεντρικός" δρόμος που φεύγει προς το Buni είναι μιάμιση λωρίδα πλάτος και όποτε έρχεται άλλο αυτοκίνητο από την αντίθετη κατεύθυνση υπάρχει αρκετό σασπένς. Τα 2 αυτοκίνητα είναι σε πορεία σύγκρουσης μέχρι την τελευταία στιγμή, όπου οι 2 οδηγοί με έναν τελείως μαγικό τρόπο βγαίνουν ελάχιστα από το δρόμο (συνήθως ο ένας από τους 2, επειδή ίσως ο άλλος έχει κάποιου είδους "προτεραιότητα") και περνάν σε ελάχιστα εκατοστά απόσταση! Η συγκέντρωση είναι απόλυτη από τους οδηγούς, αφού το οδόστρωμα εναλλάσσεται από άσφαλτο σε λακκούβες, χώμα, νεροφαγώματα ενώ σε όλα αυτά μπαίνουν και άνθρωποι, ζώα κτλ.

Μετά από μιάμιση ώρα περίπου κάνουμε μια στάση για ξεκούραση. Εκεί ο οδηγός παίρνει το λάστιχο και το βάζει μέσα στο ψυγείο του τζιπ για να το κρυώσει! Εμείς πίνουμε ένα τσαγάκι και τσιμπάμε και μερικά μπισκοτάκια...

Η επόμενη στάση είναι σε μία ώρα ακόμα, στα συνεργεία λίγο πριν τη διασταύρωση για το Buni. Εκεί κατεβαίνουμε και πίνουμε ένα αναψυκτικό, ενώ ο μάστορας από το συνεργείο ρίχνει μερικές πονταρισιές κάτω από το Land Cruiser.

Στο μισάωρο είμαστε έτοιμοι οπότε ξαναφορτωνόμαστε στο τζιπ, χαιρετάμε τους μηχανικούς και συνεχίζουμε το ταξίδι μας.

Έχουμε αφήσει πλέον τον "κεντρικό" και ανηφορίζουμε το χωματόδρομο για τη διπλανή κοιλάδα. Δεξιά μας βλέπουμε τα Buni Zom (ή Booni Zom). Εκεί έχει πάει ο Νίκος παλιότερα, ενώ σ' αυτή τη περιοχή έγινε και η ομοσπονδιακή αποστολή το 2007, όπου χάθηκε ο φίλος μας ο Βασίλης Ναξάκης. Αριστερά μας κάποια στιγμή εμφανίζεται το βουνό μας! Η δεξιά του ράχη φαίνεται πολύ εύκολη στο πάνω μέρος της. Ίσως οι Ιταλοί το '74 να μη διάλεξαν τον πιο εύκολο δρόμο... Ελπίζουμε ότι από κοντά τα πράγματα θα είναι πιο ξεκάθαρα.

Το ταξίδι αρχίζει και μας κουράζει! Είμαστε ήδη 5 και πλέον ώρες στο δρόμο και κάνουμε μια στάση για νερό, ο οδηγός μας δεν χάνει την ευκαιρία να κρυώσει λίγο τα φρένα!

Έχουμε φτάσει πια κοντά στο χωριό. Το Shagrom στα 2.900m περίπου σηματοδοτεί και το τέλος του δρόμου. Παρόλα αυτά έχουμε να περάσουμε ένα ρέμα και 2-3 στενά σημεία για να φτάσουμε στο Camping του Razaq και να ξεφορτώσουμε τα πράγματα. Όλο το χωριό και ειδικά τα παιδιά έχουν μαζευτεί και είμαστε το αξιοθέατο της ημέρας. Οι αποστολές σ' αυτή την περιοχή, αντίθετα με τις δεκαετίες του '60 και '70 δεν είναι συχνό φαινόμενο...

Το απόγευμα περιελάμβανε οργάνωση των φορτίων σε 25κιλα και επιλογή των πραγμάτων που θα αφήναμε πίσω. Αυτό συνέβαινε γιατί οι porter που τελικά χρειαζόμασταν ήταν 14, ενώ οι διαθέσιμοι στο χωριό ήταν 11. Πολλοί άνδρες του χωριού είχαν πάει σε ένα καλοκαιρινό συνοικισμό, 3 ώρες περπάτημα προς το Tirich Mir, όπου το καλοκαίρι έχουν τα ζώα τους. Έτσι θα έπρεπε να αφήσουμε 3 φορτία με πράγματα που θα χρειαζόταν στη προωθημένη κατασκήνωση, τα οποία θα ανέβαιναν μετά από 2 μέρες. Το βράδυ είχε πλούσιο μενού, τσάι και ύπνο λίγο μετά τη δύση του ηλίου στα sleeping-bag μας πάνω στο γρασίδι του Camping. Είχαμε αρχίσει σιγά-σιγά να μπαίνουμε στους ρυθμούς του βουνού!

Μέρα 5η: Κυριακή 2 Αυγούστου 2009-Day 5: Sunday 2 August 2009

Το πρωινό ξύπνημα ήταν τέλειο. Λίγη υγρασία, δροσούλα και πεντακάθαρη ατμόσφαιρα! Σηκωθήκαμε νωρίς, μαζέψαμε τα πράγματά μας και περιμέναμε τον ήλιο να χτυπήσει τις κορφές. Βγάλαμε την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία της ομάδας και περιμέναμε.

Ο ήλιος χτύπησε πρώτα το Tirich Mir που με τα 7.708 μέτρα του είναι το ψηλότερο βουνό όλου του Hindu Kush. Σταδιακά άρχισε να χτυπάει και το βουνό μας, που μέσα στη κρυστάλλινη διαύγεια του πρωινού έδειχνε πολύ εντυπωσιακό.

Με την ώρα άρχισαν να φτάνουν και οι porter στο Camping. Τα πράγματα ήταν έτοιμα. Η πρώτη μέρα του trekking άρχιζε και πλέον είχαμε μπει για τα καλά στους ρυθμούς του βουνού.

Φύγαμε σχετικά αργά από το χωριό. Eίμασταν συνολικά 3 εμείς, με 11 porter και τον μάγειρα/sirdar μας, τον Abdul Khaliq. Και φυσικά είχαμε μαζί μας και το Rontsiru. Το μικρό κατσικάκι που θα ανέβαινε ως τη κατασκήνωση βάσης, για να φαγωθεί κάπου την 12η μέρα...

Οι porter μας ήταν εξαιρετικά δυνατοί άνθρωποι. Ήταν όλοι από το χωριό, ζούσαν στα 2.900 όλο το χρόνο και χρησιμοποιούσαν ελάχιστα μηχανήματα στη ζωή τους. Δεν είχαν αυτοκίνητο για να μετακινούνται, ούτε τρακτέρ ή άλλα σύγχρονα εργαλεία για να καλλιεργούν τη γη. Με 25 κιλά συν λίγα δικά τους (μια κουβέρτα για το βράδυ και λίγο φαγητό) στη πλάτη και πηγαίναν απίστευτα γρήγορα! Κάποια στιγμή ντράπηκα και μάζεψα τα μπατόν μου και τα έβαλα πίσω στο σακίδιο μου... Παρόλα αυτά οι άνθρωποι αυτοί ήταν ιδιαίτερα φιλικοί και χαμογελαστοί και δείχναν τόσο εξοικειωμένοι με αυτή την διαδικασία.

Πήραμε την δεξιά κοίτη του Udren Gol και ανεβαίναμε με σταθερό και γρήγορο ρυθμό. Οι στάσεις ήταν συχνές, μιας και το βάρος ήταν πολύ. Το "μονοπάτι" ήταν πολύ αχνό, αφού χρησιμοποιείται σπάνια από ορειβατικές αποστολές και πολύ κόσμο. Κυρίως χρησιμοποιείται από τους ντόπιους να πάνε για κυνήγι αγριοκάτσικου το χειμώνα, για να ανεβάσουν τα ζώα τους στα ψηλά ή για να κατεβάσουν ξυλεία για το χειμώνα.

Ο πιο δυνατός από όλους του porter ήταν ο 21χρονος ανιψιός του μάγειρά μας, που κουβαλούσε το μεγάλο βαρέλι με τα κατσαρολικά. Γι' αυτό απέκτησε και το παρατσούκλι Big Barrel Boy!

Επίσης μεγάλη εντύπωση μας έκανε η αλληλοβοήθεια που υπήρχε ανάμεσα στους porter. Κάποιοι από αυτούς που ήταν σαφώς πιο δυνατοί πηγαίναν πιο γρήγορα, άφηναν τα φορτία τους και γυρνούσαν πίσω για να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους.

Η πορεία από τη δεξιά κοίτη του ποταμού οδηγήθηκε στην αριστερή, πάνω από μια πολύ εντυπωσιακή γέφυρα που σχηματιζόταν από το τελείωμα της μορένας. Στην απέναντι όχθη ακολουθήσαμε μια τραβέρσασε μια πολύ απότομη και εκτεθειμένη πλαγιά, όπου ο μάγειρας χρειάστηκε να σκάψει βήματα για τους πιο αδύναμους.

Και εδώ ήταν πολύ σημαντική η βοήθεια που έδιναν οι πιο δυνατοί porter στους πιο αδύναμους και άπειρους. Μερικοί από αυτούς έχουν συμμετέχει σε αρκετές αποστολές, κυρίως στο Tirich Mir, με τον μάγειρά μας και τον αδερφό του να έχουν φτάσει στο παρελθόν, σε υψόμετρο πάνω από τα 7.000m με μια Κορεάτικη αποστολή.

Σιγά-σιγά είχαμε αρχίσει να έχουμε μια άποψη και της άλλης πλευράς του βουνού. Μέχρι τώρα είχαμε δει σε φωτογραφίες την Α και Ν πλευρά, ενώ όσο ανεβαίναμε τη κοιλάδα άρχισε να φαίνεται και η εντυπωσιακή Β ορθοπλαγιά του βουνού.

Γύρω στο μεσημέρι φτάσαμε στο Shongo Lasht (3.200m). Εκεί κάναμε και ένα καλό διάλειμμα, μιας και η διαδρομή θα άφηνε πλέον το ποτάμι. Θα προσπαθούσαμε να βρούμε μία διέξοδο προς τους παγετώνες που κατεβαίναν από το Raghshur και το Lopar Zom (6.619m-πιθανότατα ασκαρφάλωτο). Εκεί παίξαμε και λίγο με το Rontsiru, που ήταν ευτυχισμένο, μιας και αγνοούσε τη μοίρα του...

Πλησιάζοντας τα 2 ρέματα που κατεβαίναν από τους 2 παγετώνες συνειδητοποιούμε πως είναι αδιαπέραστα. Μια πρόταση να κοιμηθούμε επιτόπου και να τα περάσουμε το πρωί, απορρίπτεται μιας και στην επιστροφή τους οι porter θα έπρεπε να τα περάσουν αργά το απόγευμα. Μετά από διάφορες σκέψεις, ψάξιμο και διαβουλεύσεις αποφασίζουμε να φύγουμε αριστερά σε σαθρές και δύσκολες πλαγιές με σκοπό να φτάσουμε το δασάκι με τη πηγή που ήταν ο στόχος μας. Εδώ βρισκόταν και το πιο δύσκολο και επικίνδυνο κομμάτι της πρόσβασης, όπου η βοήθεια από τους δυνατούς porter ήταν καταλυτική.

Το σούρουπο μας βρίσκει σε μια πανέμορφη τοποθεσία στα 3.500m περίπου, με τον αέρα να έχει δυναμώσει. Η πλαγιά δεν έδινε πολλές "καβάτζες" για ύπνο, οπότε καταλήγουμε να κοιμόμαστε στην επίπεδη κορυφή ενός boulder, έπειτα από ένα πρόχειρο γεύμα με τηγανιτές πατάτες και πεπόνι!
Η συνολική πορεία, μαζί με τις στάσεις ήταν σχεδόν 11μιση ώρες...

Μέρα 6η: Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009-Day 6: Monday 3 August 2009

Η δεύτερη μέρα της πρόσβασης έδειχνε αρχικά πιο εύκολη, αλλά κι αυτή μας οδήγησε σε δύσκολα περάσματα και ταλαιπωρία. Πλέον το ξέραμε όμως, ότι είμαστε κοντά στο βουνό.

Οι porter είχαν κουραστεί αρκετά πλέον. Τα 25κιλα φορτία για δεύτερη μέρα είχαν το τίμημά τους. Ανεβαίνοντας τη κοίτη της μορένας, φτάναμε συχνά σε μικρότερα ή μεγαλύτερα "αδιέξοδα", μέχρι ένα τελευταίο λούκι που έδειχνε ότι θα μας έβγαζε στο κυρίως πλατώ του παγετώνα. Οι 3 μας πήραμε αυτό το λούκι, με τους porter να τραβερσάρουν αριστερά για να βρουν τελικά μια πιο εύκολη διέξοδο. Το λούκι τελείωνε σε μια μισοπαγωμένη σάρα που στο τέλος της μας αντάμειψε για τη ενέργεια που μας πήρε. Μας αποκάλυψε το βουνό μας!

Είχαμε φτάσει αρκετά ψηλά. Πολύ γρήγορα βρήκαμε ένα ωραίο σημείο, που είχε τις προϋποθέσεις να γίνει η κατασκήνωση βάσης μας (4.430m) για τις επόμενες 12 μέρες. Είχε μερικά σχετικά επίπεδα κομμάτια για να στήσουμε τα αντίσκηνά μας και τρεχούμενο νερό από τον παγετώνα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Οι porter άφησαν τα φορτία τους και φύγαν για το χωριό. Εμείς πιάσαμε κατευθείαν δουλεία. Στήσιμο των 2 μικρών αντίσκηνων για αρχή και στήσιμο της μεγάλης σκηνής/κουζίνας. Αυτό απαιτούσε να γίνει σχετικά επίπεδο ένα μέρος 4x4 μέτρα και να "χτιστεί" η μια κατηφορική πλευρά.

Μέρα 7η: Τρίτη 4 Αυγούστου 2009-Day 7: Tuesday 4 August 2009

Το βράδυ ήταν αρκετά κρύο (ίσως -6 ή -8 C) Η ταλαιπωρία των 2 προηγούμενων ημερών σε συνδυασμό με το υψόμετρο μας έκανε να νοιώθουμε αρκετά κουρασμένοι και κρυωμένοι το πρωί. Το πρωινό που ετοίμασε ο Abdul ήταν πολύ πλούσιο, όπως και όλες τις μέρες που είμασταν στη κατασκήνωση βάσης. Τσαπάτι, μαρμελάδα, μέλι, ομελέτα και τσάι... πολύ τσάι. Με γάλα.

Έπρεπε να γίνουν μερικές δουλειές ακόμα και να οργανωθούν τα υλικά. Τα φαγητά να πάνε στη κουζίνα, τα υλικά όλα μαζί κτλ. Αυτό μας πήρε κάποιες ώρες και μιας και όλοι νοιώθαμε αρκετά καλά αποφασίσαμε να προωθήσουμε μερικά υλικά ψηλότερα. Από τη μία για εγκλιματισμό, αλλά και για να εκτιμήσουμε τη κατάσταση του παγετώνα και της διαδρομής ψηλότερα.

Έτσι αφήσαμε τη Κ.Β. και ανεβήκαμε ως τα 4.750m περίπου όπου υπήρχαν και τα τελευταία βράχια πάνω στο παγετώνα. Εκεί μείναμε για περίπου 1 ώρα και αφήσαμε σε μια "καβάτζα" αρκετά από τα υλικά που θα προωθούσαμε τις επόμενες μέρες ψηλότερα. Το καλό ήταν πως ο καιρός έδειχνε τελείως σταθερός και η πορεία εγκλιματισμού της ομάδας ήταν χωρίς σοβαρά περιστατικά. Όλα πήγαιναν καλώς δηλαδή. Ακόμα και το βουνό φαινόταν πιο προσιτό και οικείο σιγά-σιγά...

Η κατάσταση του παγετώνα επίσης ήταν πολύ καλή. Μικρές και προφανείς κρεβάς, μικροί αντικειμενικοί κίνδυνοι από τις πλαγιές και γενικώς απλή προώθηση ώς την πραγματική βάση του βουνού.

Επιστρέψαμε στη Κ.Β. όπου ξεκουραστήκαμε, φάγαμε καλά και περιμέναμε την αυριανή άφιξη των porter με τα 3 επιπλέον φορτία.

Μέρα 8η: Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009-Day 8: Wednesday 5 August 2009